Vanwege de coronacrisis post ik elke dag om 8.00 uur iets Moois voor Mensen. Muziek, humor, poëzie, schoonheid, heldendom. Iets dat troost, een lach, ontroering, verwondering of bewondering biedt.
Kort geleden lag burgemeester Femke Halsema van Amsterdam onder vuur na de antiracismebetoging op de Dam. Veel te veel mensen veel te dicht op elkaar, vonden velen, vanwege de gevaren van coronabesmetting. De burgemeester had moeten ingrijpen of misschien zelfs de betoging op voorhand niet moeten toestaan. En ze had wat minder zelfgenoegzaam moeten doen, vonden ongeveer dezelfde velen. Ze was te overtuigd van haar gelijk, ook achteraf, midden in de storm van kritiek. Te rechtop in de wind, dus.
De burgemeester zou, vonden ook velen, moeten vrezen voor haar baan. Maar ja, hoe vreselijk is dat nou helemaal? Want het kan nog veel erger, leert ons dichter Jan van Nijlen (1884-1965) in het volgende sonnet: als een burgemeester ons werkelijk kwaad doet, straffen we hem/haar met eenzaamheid.
Burgemeester
De burgemeester heeft ons iets misdaan, Wij leerden, door zijn schuld, het leven haten. Wij zullen allemaal zijn stad verlaten, Die dood zal liggen in het licht der maan.
En hij alleen, hij kan hier niet vandaan, Hij heeft geen wezen meer om mee te praten, En moet, in zijn huis aan de groote laan, Voor immer uitzien op zijn leege straten.
Het gras zal groeien in de magazijnen, De waar bederven bij de winkelieren, En huis na huis, en steen na steen verdwijnen…
Alles zal dood zijn als in Babylon, Geen lied van vogels en geen kreet van dieren, Niets dan de kou, de wind en soms wat zon.
(Uit: Gedichten)
コメント